Kanimizdaki drama

Simdi aklima geldi de ne zaman kendimi yazmayi biraktigim, bu, kendi icimdeki, bizim Turklerin icindeki dramayi biraktigim zaman oldu. O da, Amerika'ya yerlestikten sonraki surecte. Canla beraber, onun sayesinde... Icimdeki yazma duygusu azaldi, ama hala yetenek var hissediyorum, hani bu kotu birseydir belki oyle gorunuyordur disardan ama kanimdaki drama azaldikca ben de hafifledim. Huzura ulastim. Olaylarin zaten kotu yanindan bakmayan ben, bunca zaman kotu taraflari sadece icime attigimi gordum. Ne gereksiz! Turkiye'yi sevdigim, ama seni uzaktan yasamak asklarin en buyugu modunda olmamin bir farkinda oldugum nedeni de bu bence: Kanimizdaki drama! Yakina geldigimde, beni kendine ceken, icine alan, birakmayan yine ustume yapisan drama.

Duzensizlik

Duzeni sevemedim bugune kadar yazi yazicagim zaman. Spontane gelisince sanki agzimin tadina uygun seyler cikiyor ortaya. Herkesten once ben tatmin olmaliyim zaten yazdiklarimla.
Los Angeles'ta bu cumartesi gununde neden saat 9 olmadan uyandim, hala biliyor degilim. Neden saat 10a gelmesine ragmen ben yine laptopumu elimden birakamadim, bak onu da bilmiyorum.
Ama bayagi bir sessiz sakin buralari benim icin.
Havalar da iyi degil zaten, sanki fall dayiz. Gunesi, sevgilim gittiginden beri goremedim buralarda.
Gunlerim oyle icleri bombos olarak geciyor. Pek birsey yaptigim yok. Dun kendime bir liste yaptim gerci. Bugunden itibaren hayata donuyorum.

Ruzgar

Ruzgari ustumde hissetmeyi seviyorum ama usumeyi degil
Sert essin istiyorum her ciktiginda
yasami ozumsuyorum sanki benligime
Mozart yine dokturuyor Fantasia in D minor uyle
Cay havayi isitiyor biraz ama nafile
Mitzi yine miyavlayip beni acik havadan eve bagliyor
Nefes aliyorum
duruyorum
duraksiyorum
ve duraksayarak birakiyorum
ve bir daha geliyor hersey
bastan sona, ortadan geriye sariliyor gecmis
ve simdi, simdiyesiye yarina gidiyor
Dur su anda.
ve durdugun yerde havayi kokla
beni sana getiricek ruzgar
ve seni bana birakacak ayni zamanda
burada, bu noktada bulusacagiz

Eda' nin etkisi

Icimden nedense hic yazmak gelmiyordu bu aralar. Boyle bir icine kapaliklik, kabuguna cekilme ve kendini internet aleminden soyutlama... Ta ki, bugun yine canimm benim Eda'mla skypeda konusana kadar. I can easily say that she convince me to create a blog and go back to life. As a joke, she even asked me if i am planning to close my facebook account, and to be honest, i replied yes!! Can you believe it? Me? Closing my facebook account. I live on facebook! Thank God that she told me that it is so easy right now to create a group in facebook so you can show my pictures to that group only. Anyway, i am so hungry maybe it is the reason of writing this blog in english-lol....
i need to eat something.
I wish, as soon, i'll get myself on track, write something in here that express my feelings...

Until then, take care:)