Bu aralar yine garip hissetmeye basladim kendimi
bir iyiyim bir garip.
kotu degil, asla kotu degil de
hani nasil anlatsam ki...
ruhum icimden cekilmis gibi.
22 yasinda akli basinda yurtdisinda ayri yasayan bir insanim
ve bu insan nasil olur da, kendi yaptigi herseye ragmen
sevgilisinden gelen ya da gelmeyen mesajla gununun modunu degistirebilir.
e-mail atiyorum. cevap atiyor.
cevap atmazsam icimde kaliyor ama mutlu oluyorum.
cevap atarsam da, o benim emailimi cevaplayana kadar yerimde duramiyorum.
nasil bir istir bu anlamadim.
neden hep zaten kendimize bir cikmaz yaratmaz zorundayiz ki